31 juli: Dien Bien Phu

Het bed was zo hard, dat ik m’n dekbed onder me gelegd heb om geen ribben en andere uitstekende botten (voor zover aanwezig) te voelen als ik omdraai. We sliepen in een hemelbed MET klamboe. Er was een airco die het een beetje deed, dus niet echt nodig, maar toch de klamboe naar beneden gehaald. Gewoon voor het prinsessengevoel. Ik ben weer lekker vroeg wakker en ga douchen. Koud. Er zit inmiddels zoveel hitte in je lijf, dat koud douchen gewoon lekker is.

Om half negen zitten we weer in de bus op weg naar Dien Bien Phu. Slagveldjes . Onderweg komen we verschillende (inactieve) landslides tegen. De bus komt zelfs vast te zitten in de modder. Iedereen eruit, zodat de bus zichzelf uit de blubber kan trekken. Gelukkig lukt dat. Onder de modder kan iedereen weer terug de bus in. De eerste geplande stop is bij een Rode Hmong dorp. Er is geen rode Hmong te zien. Mister Sang heeft bananen gekocht die hij aan kindjes wil geven. Maar we zien er maar eentje. Op één vrouw zien we de klederdracht. Ze laat zich rustig maar enigszins verbaasd fotograferen. De rest van het dorp is naar binnen gegaan toen ze hoorden dan we eraan kwamen.

De tweede stop is bij een Tay dorp. Nu is het volgens mister Sang te warm om buiten te komen en zien we dus geen mens. Wel even lekker gewandeld.

Rond 1 uur komen we bij het hotel aan. Een resort! Met zwembad. We gaan eerst eten en dan om half 3 weer de bus in voor een excursie naar het slagveld en het museum. De bunker waar de Vietnamezen de Fransen hebben verslagen staat nog op z’n plaats. Hier en daar opnieuw gereconstrueerd lijkt me. Zeker als er hard gevochten is. De gids vertelt hoe ze (WIJ!) op heroische wijze met de hand tanks tegen de heuvel op hebben getrokken en verder wapens in onderdelen hebben verscheept, zodat de fransen (DE VIJAND) niet in de gaten hadden dat er wapens werden gesmokkeld. Van Ruud (reisgenoot) hoor ik onder het eten dat de Franse commandant (?) zo arrogant was, dat hij de heuvels om de bunker heen allemaal naar zijn maitressen vernoemd heeft. Vandaar dat de slag om Isabelle de geschiedenisboeken is ingegaan. Ik snapte al niet waar die naam nou vandaan kwam. Had me misschien beter in moeten lezen….

Het museum is een beetje teleurstellend. De koelte is nog het fijnste (hahaa!) En de bombastische taal is toch wel grappig om te zien. The ENEMY, OUR great nation etc. We krijgen ook nog een video te zien, maar het geluid is zo slecht, dat het engels eigenlijk niet te volgen is. Beetje ingedommeld vrees ik…

Daarna gaan we naar de A1. Een heuvel waar iets uitgevochten is. Ik heb eerlijk gezegd even geen puf om mee omhoog te klimmen. Lars gaat wel. Dus hier volgt zijn verhaal:
Het was een heuvel. Einde verhaal… op die heuvel was een enorme krater, die volgens de gids kwam door een IED met 1 ton buskruit. Een flink gat was het wel. We zijn daar ook even de bunker in geweest, was weer te groot, dus met gebogen hoofd door alle gangetjes. Licht had je van je telefoon. Maar daar was niks bijzonders te zien. Beneden kon je nog kijken naar een paar tankjes die ze achter hekwerk hadden gezet. Maar daar zat al een dikke laag roest op.

De volgende stop zou het monument voor de helden van Vietnam geweest zijn, maar dat staat weer op een heuvel waar je 400 trappen voor moet lopen. Niemand wil omhoog. Misschien ook omdat je het monument vanaf de grond al ziet. Dus nadat we wat proviand hebben ingeslagen voor morgen, gaan we weer naar het hotel.

Om half 8 gaan we eten, maar ik doe niet mee. Geen zin. Ik zit nog vol genoeg van de lunch en ik kan er ook geen eten bij blijven stoppen. Ik sla even over. Ben niet ziek of zo, maar gewoon geen zin in eten. Na het eten ga ik nog wel even naar het restaurant. We drinken een Iced coffee (Lars een yoghurt iced coffee, jawel :-)) nog even kletsen en dan richting bed. Morgen naar Laos!