12 augustus: Phnom Penh - Saigon

Om half 6 ’s ochtend vraagt Lars om Imodium. De eerste lange reisdag was ik niet lekker. Lars neemt de tweede voor zijn rekening. Eerlijk delen. Hij ontbijt een beetje: wit brood met banaan. Er gaan zoveel mogelijk stoppers in nu. Maar er is niks dat Imodium, isostar en een beetje TLC niet op kunnen lossen. Bij de grensovergang naar Vietnam voelt hij zich alweer goed genoeg om mee in de rij de gaan staan. Echt keuze heeft hij natuurlijk niet, maar hij kan het ook echt. Da’s winst…

Omdat we om 12 uur een dienst van de Cao Dai bij willen wonen, hebben we een beetje haast. De douanemannen ruiken dat en zien hun kans schoon. Voor een dollar per persoon willen ze wel opschieten. Corruptie is een dingetje hier. Aangezien wij de zowel Cambodja als Vietnam niet in een dag gaan veranderen, zit er niets anders op dan betalen. Anderhalf uur later (hangen wachten en hangen) zijn we in Vietnam. Handig, zo’n multiple entry visum.

We zijn wel te laat voor de dienst. Het laatste staartje pikken we mee. Niks veranderd daar. Er zijn alleen wat asfalt wegen om de tempel heen gelegd. Ik zou bijna de foto’s van 14 jaar geleden in kunnen plakken. Alleen waren die nog niet digitaal. De wereld is toch veranderd. Hahaaa!

Om 7 uur zijn we in Saigon. We eten met Anita, Lizzy en Wim. Allemaal geen puf voor avonturen, dus het wordt het pastaparadijs om de hoek. Met fijn gezelschap smaakt alles… Lars voelt zich goed genoeg om een heel bord Bollognesespaghetti naar binnen te werken. Gezellig gekletst. Koffie toe. Kokosmelk in plaats van gewone of gecondenseerde melk. Die ga ik onthouden. En dan liggen we weer op bed in de heerlijk gekoelde kamer. We beginnen te voelen, dat het einde van de vakantie nadert en krijgen souvenir-stress. Ansichtkaarten hebben we opgegeven. Er zijn wel kaarten, maar dan hebben ze weer geen postzegels. Morgen nog maar weer eens op pad gaan…