5 augustus: Vientiane

Als ik wakker wordt moet ik naar de wc rennen. Net op tijd. Verdere details zal ik je besparen… Laat ik het zo zeggen: De afgelopen anderhalve week kon ik drie keer naar de wc. Deze ochtend ook drie keer. Genoeg uitleg? Als ik leeg genoeg ben, kan ik om 5.15 uur toch naar buiten om het verhaaltje te typen onder het genot van een sigaretje. Het schemert nog en het regent hard. Ineens zie ik in een rijtje de monikken voorbij komen. Onder hun paraplu. Ik besluit ze rust te gunnen en niet te fotograferen. Over twee straten is het al druk genoeg… Ze glimlachen vriendelijk naar me alsof ze me begrijpen. Zo had ik het me herinnerd. Als ze voorbij zijn, volgt er al een stoet van drie mafiabussen…

Ik voel me ineens niet lekker worden en ben nog net op tijd op de kamer. Toch nog niet helemaal leeg. Dan maar een imodium, want vandaag is een reisdag. Meer dan 12 uur in de bus vraagt om slapende darmen. Nog even op bed gelegen en toen 10 minuten lopen naar de bus. Ik ben blij dat we er zijn. Tot de eerste stop is het slapen geblazen. Even de benen strekken in de regen en weer door. Slapen welteverstaan. Tot de tweede stop. Het derde gedeelte is nogal angstig. We rijden in de bergen met ons hoofd in de wolken. Net of we door de melk rijden. Onze chauffeur is doodkalm. Toetert bij iedere bocht om aan te kondigen dat we eraan komen en remt op tijd als er iemand niet geluisterd heeft. Bij de lunch stop krijgt hij aplaus. Het was echt knap wat hij gedaan heeft. Ik lunch maar even niet. Je moet geen slapende darmen wakker maken. Bovendien voel ik me nu nog goed.Laten we dat zo houden.

Na de lunch is het iets minder mistig. Met een slakkegangetje van 40 km/u (voor de lunch was dat 30 km /u) kruipen we verder richting Vientiane. De totale afstand is ongeveer 400 km. Met stops en dit tempo duurt het nog wel even voor we er zijn. Ik kan een kort verhaal lang maken, maar het was gewoon een lange, saaie, regenachtige tocht. De omgeving was prachtig. We hebben afscheid genomen van de bergen. De overgang was mooi om te zien. Trouwens iedere keer dat we “mooi” zeggen, krimpt te gids ineen. “Mooi” blijkt Laotiaans te zijn voor “Schaamhaar”. Hahaaaa! Nu realiseer je je ineens hoe vaak je het woord “mooi” gebruikt… De Laotianen zullen wel iets denken van die Nederlanders.

In de stromende regen komen we bij het hotel aan. NET als de koffers uitgeladen moeten worden zijn het geen druppels meer, maar stroompjes die uit de lucht komen. Moessontijd! Aangekomen op de kamer, stort ik op bed. Het is half 8. Lars wil eerst even douchen en dan gaan eten. Ik vind het prima. Als Lars het licht uit doet, wordt ik wakker. “Gaan we eten?” “Nee, het is tien uur. Ik heb eigenlijk ook niet zo’n honger.” Lars maakt er een langere nacht van. Ik rook nog een sigaretje en ga ook slapen. Morgen uitslapen :-)